Meer dan 60% van alle menselijke infecties worden veroorzaakt door biofilms. Biofilms bestaan uit een laag bacteriën die zich overal in het lichaam kunnen vormen en infecties veroorzaken. Biofilms zijn steeds minder vatbaar voor antibiotica doordat bacteriën steeds resistenter worden, maar ook doordat deze niet goed doordringen in een biofilm. De slechte doordringbaarheid van biofilms door antimicrobiële stoffen is al bekend sinds Antoni van Leeuwenhoek al in de 17e eeuw schreef dat “de azijn waarmee ik mijn tanden was, alleen die diertjes doodt aan de oppervlakte, maar niet komt bij de diertjes in de kern“. Tot nu toe was nog maar beperkte vooruitgang op dit terrein geboekt. Nu zijn er talrijke biofilms bekend in het menselijk lichaam. Zo zijn er biofilms in de sinussen (bijholten), longen, urinewegen, gehoorgangen en mond. De meest bekende vorm van biofilm in het lichaam is het wel bekende tandplak.
Twee soorten bacteriën vormen een symbiose die in een slijmerig laagje samen beter gedijen dan één soort in zijn eigen slijmlaagje. Die kracht van samenwerking ontstaat doordat de ene bacterie zich genetisch aanpast aan de andere. Er ontstaat een gemeenschap waarin wederzijdse voordelen door genetische aanpassing van de bacteriën een evolutionair proces op gang brengt.