In de medische wereld wordt nog steeds algemeen aangenomen dat de calcificatie van plaques pas in fase IV van de aderverkalking voorkomt.
Bij het verloop van aderverkalking onderscheid men meerdere stadia. De eerste fase bestaat uit het ontstaan van beschadigingen van de binnenste bekleding (endotheellaag) van de vaatwand. Door beschadigingen zetten zich op deze plaatsen bloedlipiden (vetten) en bloedplaatjes af. Het verdedigingsmechanisme van het lichaam zet macrofagen (eters van lichaamsvreemde stoffen) in om de ontstane verdikkingen af te breken. Het gevolg is de nieuwvorming van spierweefsel en bindweefselcellen. Beiden zijn deel van de slagaderwand. De verdikking onder de binnenste laag blijft echter aanwezig en intussen hopen zich daar allerlei stoffen op zoals cholesterol, dode witte bloedlichaampjes en kalk.
Uit allerlei onderzoeken blijkt echter dat in de laesie (aantasting van het weefsel) van type I ( de eerste fase) reeds microverkalkingen aanwezig zijn. Juist deze microverkalkingen vormen een onderschat gevaar omdat zij de kleine beschadigingen veroorzaken in de soepele binnenkant van de slagader en vaak aanleiding geven tot lokale ontstekingen. Deze microverkalkingen zijn echte boosdoeners maar zijn in dit eerste stadium alleen met microscopisch onderzoek vast te stellen. Men moet een microverkalking zien als een klein kristal met scherpe hoeken en randen dat voortdurend over de ondergrond beweegt. Elke keer als de bloedstroom het kristal beweegt vormen zich minuscule scheurtjes.
Er is vastgesteld dat de aanwezigheid van microverkalkingen eigenlijk altijd op plaatsen voorkomt met een overschot aan inactief MGP. (Matrix Gla Proteïne) Er bestaat een zeer sterk verband tussen inactief MGP en deze microverkalkingen. Het is heel interessant om te speculeren dat een vitamine K-deficiëntie weleens de veroorzaker is van microcalcificatie en dat dit vervolgens leidt tot een hele cascade van processen die uiteindelijk leiden tot atherosclerose. Microcalcificatie treedt al op vanaf de adolescentie.
Actief MGP remt (en stopt mogelijk) het ontstaan van calcificaties. Het is een vitamine K afhankelijk eiwit. Om het te activeren moet men voldoende vitamine K binnenkrijgen. Vitamine K1 is kortwerkend (2 à 3 uur) en vooral actief in de lever, maar de in Natto aanwezige vitamine K2 (in de vorm van menaquinone-7) blijkt veel effectiever in het activeren (carboxylering) van het MGP.