Wat is de ziekte van Lyme?
Is het een modeverschijnsel zoals dat lang van de ziekte van Pfeiffer werd gedacht? Ook deze nog niet zo lang geleden ontdekte ziekte van Lyme leent zich er uitstekend voor. Ze is erg moeilijk te diagnosticeren. Ze kan klinisch eigenlijk alleen door een deskundige op het gebied van deze ziekte worden vastgesteld. En geen enkele test is eenduidig. Veel testen geven een foutief resultaat of zijn met elkaar in tegenspraak.
Maar alle betroffenen van de ziekte van Lyme zullen het zeker geen modeziekte noemen en zeker geen inbeelding.
Lyme is de sterkst groeiende infectieuze ziekte op aarde. Het lijkt erop dat deze ziekte de komende jaren wereldwijd epidemische vormen gaat aannemen.
De eerste vermelding van Lyme is te vinden in het stadje Old Lyme met zijn 7600 inwoners dat ligt in Long Island. Hier deden zich in 1975 een aantal eigenaardige ziektegevallen voor bij grote aantallen kinderen. Ze leden allen aan gewrichtsklachten en veel hadden de bekende rode ring welke huidafwijking ‘erythema migrans’ wordt genoemd. Deze vlek verscheen steeds nadat men gebeten was door een teek.
De teek is een 1 tot 2 millimeter lange spinachtige, verwant aan de mijt en de schurftmijt. Wereldwijd zijn er ongeveer 650 tekensoorten. Pas in 1982 ontdekte de Zwitser Willy Burgdorfer dat de veroorzaker een bacterie was van het geslacht Borrelia. Het zijn schroefvormige bacteriën (spirocheten) van drie tot acht micrometer lengte en een nauw verwante van de syfilisspirocheet (Treponema pallidum) die vanaf de Middeleeuwen tot in de 19e eeuw een bijna niet uit te roeien plaag vormde.
Jaarlijks worden er in Nederland ongeveer 1,2 miljoen mensen gebeten door een teek. Hiervan krijgen er ongeveer 17 000 (bijna 1,5%) erythema migrans (EM) de bekende rode ring. Het stellen van de diagnose van een Lyme infectie is vaak niet eenvoudig. Maar het genezen van een Lyme infectie is nog een stuk lastiger.
Borrelia bacteriën zijn hoog gespecialiseerd, zijn nauwelijks in een laboratorium te kweken en daarom ook moeilijk te bestuderen. Aangepast aan de aard van de omgeving kunnen de Borrelia spirocheten verschillende vormen aannemen. Borrelia bacteriën kopiëren (repliceren) namelijk onderdelen van hun eigen genen, zetten de onderdelen vast in een stukje celwand, splitsen dit stukje af en sturen het vervolgens op reis door het lichaam van de gastheer. Deze stukjes brengen de antilichamen van de gastheer in verwarring en leiden deze af. De Borrelia bacteriën hebben slechts weinig zuurstof nodig om te overleven en kunnen zich overal verstoppen. Daarnaast veroorzaken ze een scala van klachten die door de diagnosticerende artsen vaak aan heel andere ziekten werden gekoppeld. We kunnen alleen maar vol verbazing zijn. We hebben hier te maken met een echt super micro-organisme.
Maar helaas is het tevens een organisme dat heel veel leed berokkent. Bijna geen enkele ziekte tergt artsen meer dan de ziekte van Lyme. Vaak werd die niet eens herkend. Foutieve diagnoses leiden tot foutieve behandelingen, waardoor alles nog veel erger en gecompliceerder wordt.
Lyme borreliose is een betrekkelijk nieuwe ziekte. De ziekte werd pas ontdekt in 1975, in het plaatsje Old Lyme en de eerste vermelding in de medische literatuur duikt pas op in het jaar 1982. Wel zijn er in het begin van de 20e eeuw sporadische meldingen van zoiets als een rode huiduitslag die zich rond de tekensteek uitbreidt. De ziekte van Lyme laat zich echter goed behandelen wanneer men binnen 24 tot 48 uur een kuur met Doxyxycline of een ander antibioticum krijgt. Wanneer de bacterie niet wordt gedood treedt een fase in waarbij de bacterie zich gaat nestelen en daardoor veel minder goed is te bestrijden.
Waarom dit artikel over Lyme?
We krijgen regelmatig vragen of natto en m.n. de nattokinase daarin iets kan betekenen voor de behandeling van Lyme. Nattokinase, een enzym in natto, wordt inderdaad naast nog veel meer stoffen ingezet in bepaalde protocollen bij de behandeling van Lyme. Het doel daarbij is vooral de biofilm af te breken. Een biofilm is een laag micro-organismen omgeven door zelf geproduceerd slijm vastgehecht aan een oppervlak. Deze slijmlaag wordt ook ECM oftewel “extracellulaire matrix” of glycocalyx genoemd. Door deze biofilm heeft de toegediende antibioticum weinig effectief en is de bacterie in staat om zich aan te passen. De huidige protocollen voor de behandeling van Lyme gaan ervan uit dat eerst de biofilm zoveel mogelijk moet worden verwijderd voordat de antibioticum werkelijk effectief is.
Wij hebben onderzoek gedaan op internet en komen tot de conclusie dat er positieve berichten zijn over het gebruik van nattokinase bij Lyme. Het gaat dan meestal over nattokinase in supplementvorm. De berichten komen vooral uit blogs en we kunnen uiteraard niet vaststellen of de inhoud daarvan juist is. Binnen bepaalde protocollen wordt ook nattokinase toegepast in combinatie met andere stoffen. Een voorbeeld van een positief bericht vindt u hier.
Een individuele strategie en aanpak blijkt echter noodzakelijk. En daarover kan men beter een deskundige raadplegen.
De stichting IOCOB ( Innovatief Onderzoek en onderwijs van Complementaire Behandelwijzen) is een organisatie die zich bezighoudt met de beoordeling van complementaire geneeswijzen, onderzoek doen en het stimuleren van onderzoek naar alternatieve geneeswijzen, en informeren over deze geneeswijzen.
Zij adviseren om altijd bij klachten van chronische Lyme, in ieder geval het natuurlijke middel palmitoylethanolamide (PEA) te proberen. Deze natuurlijke stof brengt het immuunsysteem weer in balans en werkt ook als een natuurlijk anti-pijn middel.